Compliment:

Van iemand waar ik wekelijks kom

voor een gesprek, voor contact,

soms lang, soms kort:

‘Als jij er bent hoeft er even niets,

met jou hoef ik alleen maar te zitten,

niets hoeft,

en dat geeft ontspanning

en ruimte.’

Al tien jaar

mag ik me moeder noemen

Wat betekent het, om moeder te zijn?

Moeder, tussen al die andere moeders

Op de wereld

In het verleden

Om me heen

Ook zonder moeder te zijn

Je geeft iets door

Soms met eigen gebroken vleugels

En met gestuntel

Maar hopelijk

Geef ik iets

van liefde en verwondering

En er zijn

Er mogen zijn…

Met de lente

komt voor mij

ook vaak stilte

alles wat begint te bloeien,

de zon die langer schijnt,

al het kwetsbare en kleine

doet me juist ook

stilstaan

bij de pijn en het lijden,

wat er ook is

en dan rest mij niets dan stil zijn

Stilte

en proberen te dragen wat is

en stil hopen op wat komt…

Het water kolkt

De wind waait

Mijn te doen lijstje

Vult

Maar een boek

En een wandeling

Lonkt

Even uitwaaien

Even zijn

In plaats van doen

Je vluchtte
uit een land in oorlog,
je toekomst onzeker,
je verhalen onvoorstelbaar.
En toch vind je de ruimte,
de kracht,
om een roos,
een nieuwjaarswens
uit te delen,
aan de mensen
in de buurt,
van de plek
waar je bent opgevangen.
Dat raakt me diep.
Stil staar ik naar de roos
en wens ook jou
een gelukkig
licht
en hoopvol nieuw jaar.

Is het overdreven?

Sommige mensen zien

En voelen nooit iemand

Of heel miniem

Maar nu,

Na een week op afstand

Van mijn kinderen,

Van mijn lief,

Denk ik het toch te voelen

Het verlangen naar een knuffel

Even mn dochter over haar wang strijken

Stoeien met mijn zoon

Even tegen mijn lief aan liggen

Huidhonger…

Hopelijk nog maar even…

Je zwaait

Als ik voorbij loop

Je zwaait en je wenkt

Je probeert

Met handen

En met klanken

Iets te vertellen

Maar de woorden blijven uit

Alleen als je vloekt

Gaat het vloeiend

Daar lachen we samen om

Om de pijn van het woordeloos zijn

te verzachten

Ik probeer te duiden

En te begrijpen

Maar pas als we samen stil zijn

Samen mediteren

Lijken we elkaar te vinden

Zonder woorden

Dat het schuurt

En dat ik toch blijf

Dat ik je niet begrijp

En dat ik toch blijf

Je hoort bij mij

Ik heb je lief

Ik blijf bij jou

Het hier en nu

aangaan

zoals het is

ook de angst

en vermoeidheid

ontmoeten

en dat wat

goed doet

en ontspant

om daarna

te zien

wat komt….

Denk aan het mos

Moet het altijd groots en meeslepend?

Of mag het ook klein en gewoon?

Denk aan het mos

Klein en gewoon

Maar een wereld op zich