Terug naar mijn fundamenten

Dat het leven niets is

en alles tegelijk

Dat ik het niet weet

Dat het leven onzeker is

En dat het moeilijk is

en oh zo mooi tegelijkertijd.

Gewoon

zitten in het gras,

en de tijd vergeten.

Er is altijd wel een:

Kom we gaan

of

iets dat gedaan moet worden

of

een onrust…

Maar nu,

Kom:

kom ik blijf nog even….

Soms is mijn werk

zoals de nar,

In de brief van de Koning

van Tonke Dragt,

Een vreemde

die er wel bij hoort

die er altijd is

Je meeneemt naar de tuin

en ook zonder iets te zeggen

naast je zit,

die luistert

die een sprookje vertelt,

waarvan je niet meteen begrijpt

waarom en waarvoor

maar dat je je door deze gekkigheid,

door even het anders dan anders

je je opeens ook anders voelt

De natuur:

wreed en mooi

tegelijkertijd.

Zoals een spin

zijn prooi vangt

tragisch, wreed

en fascinerend,

mooi.

Misschien ook

zoals het leven:

wreed en mooi

tegelijkertijd…

De bergen,

Met elk lichtval

Lijken ze anders

Het maakt me nietig

Het leven gaat voorbij

Gaat door

De bergen blijven:

Zijn.

Compliment:

Van iemand waar ik wekelijks kom

voor een gesprek, voor contact,

soms lang, soms kort:

‘Als jij er bent hoeft er even niets,

met jou hoef ik alleen maar te zitten,

niets hoeft,

en dat geeft ontspanning

en ruimte.’

Al tien jaar

mag ik me moeder noemen

Wat betekent het, om moeder te zijn?

Moeder, tussen al die andere moeders

Op de wereld

In het verleden

Om me heen

Ook zonder moeder te zijn

Je geeft iets door

Soms met eigen gebroken vleugels

En met gestuntel

Maar hopelijk

Geef ik iets

van liefde en verwondering

En er zijn

Er mogen zijn…

Met de lente

komt voor mij

ook vaak stilte

alles wat begint te bloeien,

de zon die langer schijnt,

al het kwetsbare en kleine

doet me juist ook

stilstaan

bij de pijn en het lijden,

wat er ook is

en dan rest mij niets dan stil zijn

Stilte

en proberen te dragen wat is

en stil hopen op wat komt…

Het water kolkt

De wind waait

Mijn te doen lijstje

Vult

Maar een boek

En een wandeling

Lonkt

Even uitwaaien

Even zijn

In plaats van doen

Je vluchtte
uit een land in oorlog,
je toekomst onzeker,
je verhalen onvoorstelbaar.
En toch vind je de ruimte,
de kracht,
om een roos,
een nieuwjaarswens
uit te delen,
aan de mensen
in de buurt,
van de plek
waar je bent opgevangen.
Dat raakt me diep.
Stil staar ik naar de roos
en wens ook jou
een gelukkig
licht
en hoopvol nieuw jaar.